Pucón – z powrotem w Chile

Nie umiemy do konca wytlumaczyc dlaczego ale lepiej czujemy sie w Chile niz w Argentynie. Z przyjemnoscia wstalysmy wiec o 5 rano aby dostac sie do Pucón – malego miasteczka u podnoza wulkanu Villarrica.

Jedna z roznic, ktore od razu dostrzegam jest to, ze w Chile jest o wiele wiecej bezdomnych psow – znowu jest wiec komu robic zdjecia:

Paulina z tubylcami:

Naszym celem byla jednak mala wioska oddalona 23 km od Pucón. To tam mieci sie Cabaña Ruka Rayen – wiejski Hostel prowadzony przez Margot , Petera y Charlotte.

Margot to Indianka z lokalnego szczepu Mapuche. Peter to Austriak, ktory od wielu lat mieszka w Ameryce Poludniowej. Para poznala sie gdy Margot podrozowala po Europie. Z Peterem umowila ja jego byla dziewczyna ostrzegajac jednak, ze nie jest to material na meza. Mylila sie – Peter okazal sie zabojczo przystojnym blondynem o silnych i pracowitych ramionach. Wspolnie - na ojcowiznie Margot stworzyli niesamowite miejsce pelne rodzinnego ciepla i zwierzat. Z milosci powstala tez Charlotte - obecnie 8 letnia corka o duszy artystki i niespozytych zasobach energii.

 Dom polozony jest nad piekna rzeka w dolinie miedzy gorami i dwoma wulkanami.

Nasza pierwsza kolacja. Margot gotowala bardzo smacznie ale najpyszniej bedziemy wspominac jej domowego wypieku chleby i buleczki.
W domu obok mieszka Ricardo – Niemiec, ktory przyjechal do Ruka Rayen jako wolontariusz uczyc sie hiszpanskiego i korzystac z urokow zycia na chilijskiej wsi.

c.d. nastapi....

San Martin de los Andes - Argentyna

Z Mendozy po kilkunastogodzinnej podrozy autobusem znalazlysmy sie w San Martin de los Andes. Po drodze wyszlo na jaw, ze po tym jak poprzedniego dnia wyplacalysmy pieniadze z naszych kart w bankomacie ktos wyczyscil karte Pauliny. Ta informacja popsula nam nieco humory ale Tata Staszek zaczal blyskawicznie procedure reklamacji i mamy nadzieje na odzyskanie skradzionych pieniedzy. Przy tej okazji apelujemy do Was abyscie szczelnie zaslaniali reka klawisze gdy wprowadzacie PIN - Paulina to robi a i tak ktos podejrzal jej PIN lub w inny niecny sposob go pozyskal.
W San Martin trafilysmy do kolejnego godnego polecenia hostelu - Babel.

Hostel powstal w dawnej imponujacej radiostacji. W ogromnej kuchni i jadalni gromadzili sie wieczorami wszyscy goscie - ludzie z calego swiata - potwierdzajac tym samym zasadnosc nazwy owego hostelu. Recepcjonista - brat wlascicielki - tworzyl niesamowity klimat grajac na gitarze, tanczac i spiewajac na srodku kuchni i gotujac pysznosci, ktorymi chetnie nas czestowal.
Paulina wykorzystala dwa dni na zadbanie o swoje zdrowie a ja spacerowalam po miescie i wybralam sie na dwa punkty widokowe.
Oto widok z pierwszego z nich: Mirador Bandurrias:

Mialam szczescie w nieszczesciu - gdy dotarlam na szczyt rozpadalo sie ale poznalam pare Argentynczykow, ktorzy wjechali na gore samochodem i zabrali mnie ze soba w drodze powrotnej. Saludos para Rosana y Gustavo :)

Nastepnego dnia w drodze na kolejny Mirador urzeklo mnie piekne niebo - plus dla brzydkiej pogody:

Na drodze bylo pelno znakow dla samochodow. Niestety tych dla piechorow nie bylo wcale i troche sie pogubilam... Ale takie zgubienie tez ma swoje uroki:

W koncu dotarlam do celu: Mirador Arrayán:

Znalazlam czas na kontemplowanie otaczajacej mnie przyrody, oto efekty:

Zupenie nie spodziewalam ze na takim odludziu znajde piekna “Casa de Té” czyli dom herbaty, w ktorym w nagrode za wytrwala wspinaczke zamowilam sobie pyszna kawe i ciacho czekoladowo-pomaranczowe.

Po zejciu z gor zauwazylam, ze w miecie jest akurat zjazd starych samochodow:

Gdy Paulina lepiej sie poczula wybralysmy sie na plaze nad pieknym jeziorem 3 minuty drogi od centrum miasteczka.

San Martin opuszczalysmy zrelaksowane i chetne do dalszego odwiedzania spokojnych miasteczek i wsi zatopionych w pieknych krajobrazach. W autobusie dopadla nas powazna glupawka, w wyniku ktorej zdecydowalysmy sie na przemyt kilku zabronionych produktow: czosnku, jablka, przypraw - udalo sie).